Najważniejszym elementem w samowystarczalnej hodowli bażantów łownych, jest produkcja wysokiej jakości jaj. Miernikiem tej jakości jest nic innego jak jakość wyklutych piskląt i ich ilość, liczona jako procent liczby wykluć do ogólnej liczby jaj zebranych. Jednym z głównych czynników wpływających na wyniki całościowe hodowli, poza odpowiednim karmieniem i wieloma zabiegami leczniczo pielęgnacyjnymi są właśnie pomieszczenia, w których bażanty przechodzą gody i znoszą jaja. Są to oczywiście woliery, woliery rodzinne zwane przez niektórych manipulacyjnymi, rozrodczymi lub potocznie "cyrkami". Ta ostatnia nazwa jest nieprzypadkowa i bierze się ze stosunkowo małej wielkości jak i licznych elementów wystroju, które zależności od poglądów hodowcy są mniej lub bardziej liczne no i oczywiście mniej lub bardziej wymyślne.
W prawidłowo urządzonej wolierze rozrodczej powinny się znaleźć: daszek do ochrony, chroniący przed niekorzystnymi warunkami klimatycznymi, korzenie, gałęzie umiejscowione nad ziemią służące do nocowania, krzaczki urozmaicające wystrój oraz miejsca do chowania i znoszenia jaj - najlepiej gałęzie sosnowe, ułożone na kształt szałasu lub, jak kto woli indiańskiego wigwamu.
> Złożenie jest takie by na jak najmniejszej powierzchni zapewnić największej liczbie ptaków jak najlepsze warunki do produkcji wysokiej jakości jaj. I tak w prawidłowo urządzonej wolierze rozrodczej powinny się znaleźć: daszek do ochrony, chroniący przed niekorzystnymi warunkami klimatycznymi, korzenie, gałęzie umiejscowione nad ziemią służące do nocowania, krzaczki urozmaicające wystrój oraz miejsca do chowania i znoszenia jaj - najlepiej gałęzie sosnowe, ułożone na kształt szałasu lub, jak kto woli indiańskiego wigwamu.
Wybierając miejsce na wolier manipulacyjną musimy wziąć pod uwagę fakt, iż zostanie ona zasiedlona przed rozpoczęciem godów, czyli najpóźniej na przełomie lutego - marca. W tą porę roku wpisane są częste mroźne noce, liczne opady, roztopy i inne niekorzystne zjawiska atmosferyczne. Należy pamiętać, iż bażanty nie są naszymi rodzimymi zwierzętami, zostały sprowadzone i potem rozpowszechnione, a najgorszym dla nich okresem jest właśnie zima, kiedy to w naturalnym środowisku dochodzi do największych strat. Dlatego też miejsce budowy wolier rodzinnej powinno być (najlepiej w sposób naturalny) osłonięte od zimnych wiatrów i zawiei. Czyli od strony północnej i zachodniej.
O ile osłonę przed wiatrem może zapewnić szereg gęsto posadzonych jałowców lub szpaler innych roślin całorocznych, istotny jest rodzaj podłoża. Musi ono być lekko przepuszczalne i zapewniać utrzymanie bażantów w odpowiedniej higienie. Jeżeli nie mamy wyboru i woliera musi stanąć na nieprzepuszczalnym podłożu konieczne jest wywyższenie poziomu pomieszczenia nad poziom gruntu poprzez wysypanie grubej warstwy piasku, który lekko przepuszcza wodę i ułatwia zachowanie odpowiedniej higieny. Z produkcją jaj wiążą się częste zabiegi poza standardowym karmieniem konieczne jest częste zbieranie jaj, kilkakrotnie na dzień! Bardzo ważne jest by ptaki nie były dodatkowo niepokojone, przez obcych psy, koty, dzikie zwierzęta. W okresie nieśności ptaki wymagają szczególnego spokoju, niedopuszczalne jest, więc budowanie wolier manipulacyjnych w pobliżu dróg, warsztatów itp.
Rozmiary wolier rodzinnych nie są jednoznacznie określone, zależą od gatunku bażantów, liczebności gniazda (kogut + kilka, kilkanaście kurek) oraz oczywiście uznania i doświadczeń hodowcy. Dla bażantów łownych (obrożnych) najbardziej optymalne zdaje się być umieszenie jednego koguta i 5-7 kur w wolierze o powierzchni 20 m2. Przy czym ilość kur silnie uzależniona jest od mozliwości koguta. Powierzchnia ta może być z powodzeniem większa jednak nie powinna być mniejsza niż 18 m2. Kształt powinien być zbliżony do kwadratu, lub krótkiego prostokąta np. o ścianach 4 x 5 metrów. Zalecana wysokość to od 2 do 2,5 metra. Całe pomieszczenie powinno być na tyle przejrzyste by umożliwiało obserwację z zewnątrz.
Woliery rodzinne są najczęściej budowane jako stałe niezmienne i reprezentacyjne elementy hodowli. Dlatego powinny być solidnie wykonane i urządzone w sposób przemyślany. Zaczynając od ziemi konieczny jest fundament wkopany na głębokość do 50 cm. Jeżeli mamy pewność, iż hodowla nie jest odwiedzana przez drapieżniki fundament może być wiele płytszy. Jako fundament, doskonale sprawdzają się gotowe elementy produkowane na betonowe płoty. Niektórzy hodowcy nie stosują fundamentów i wkopują na odpowiednią głębokość siatkę. Ta metoda nie daje odpowiedniej trwałości konstrukcji i dodatkowo utrudnia utrzymanie piasku (podłoża) w obrębie pomieszczenia.
Na wysokość 150 cm zaleca się ogrodzenie woliery siatką plecioną o minimalnej grubości drutu 2,2 mm i oczku 2,5 cm. Na poszycie pozostałej części łącznie z zadaszeniem idealnie nadaje się siatka typu HEX z oczkiem sześciokątnym (2~2,5 cm).Tego typu siatki charakteryzują się dużą elastycznością, sprężystością, wytrzymałością i małą wagą. Jeżeli poszycie wykonane zostanie ze standardowej siatki plecionej konieczne jest podwieszanie pod zadaszeniem lekkiej siatki tkanej zabezpieczającej przed rozbijaniem się spłoszonych ptaków.
W przypadku budowy większej ilości wolier celowe jest budowanie ich w rzędach tak by bokami przylegały do siebie. Daje to znaczne oszczędności materiału i powierzchni. Dobrą praktyką jest również budowanie jednego wielkiego pomieszczenia z elementów stałych i przedzielania go lekkimi siatkami na dowolną liczbę boksów. Taki sposób budowy niesie jednak ryzyko łatwiejszego rozprzestrzeniania się chorób. Dodatkowo ścianki pomiędzy sąsiadującymi boksami muszą być odgrodzone na wysokość minimum 50 cm deskami lub innymi materiałami. W przeciwnym wypadku zamiast dużej ilości jaj, będziemy mieli ciągłe walki kogutów, które przez siatkę potrafią walczyć nie zważając nawet na ciężkie rany i inne obrażenia, nie wspominając już połamania ogonów. Ostatnią rzeczą, o której należy pamiętać jest naturalny wystrój, krzewy, korzenie, gałęzie pełniące role miejsc noclegowych i daszki dające schronienie przed opadami i nadmiernym słońcem. Dobrze dobrany i wykonany wystrój daje większe zadowolenie z hodowli.