Chciałoby się, aby temat tego artykuły poprzedzony był słowem "Skuteczne", niestety nie jest to taka łatwa sprawa. Pomysłów na zabezpieczenie hodowli przed atakami drapieżców jest wiele, jednak trudno znaleźć takie, które byłoby skuteczne w 100%. Niestety (a może "stety") drapieżców wpisała w cykl życiowy naszych ptaków Natura i to właśnie Natura (a właściwie zgodność z nią) determinuje kierunek i charakter naszej hodowli. Choćbyśmy stosowali najnowocześniejsze i najbardziej wymyślne metody ochrony naszych ptaków przed atakami ze strony drapieżców, instynktowna potrzeba ich przetrwania i zdobywania pokarmu skutecznie pomaga im łamać wszelkie zabezpieczenia stawiane przez człowieka. O ile nie stanowią dla nas problemu latający drapieżcy, tak zdecydowanie większym zagrożeniem są mięsożerne ssaki. Lis, kuny, łasice, tchórze czy nawet szczury mogę wyniszczyć nawet całą naszą hodowlę, jeśli nie staniemy im na przeszkodzie. Nie lada zagrożeniem są też psy, które w nocy spuszczone z łańcucha wychodzą na łowy...W artykule tym opiszemy sprawdzone przez nas metody zabezpieczeń. Są one na tyle skuteczne, że do tej pory nie straciliśmy żadnego ptaka na skutek ataku drapieżnika.
Budowę zabezpieczeń woliery przed atakami drapieżców rozpoczyna się już na etapie budowy woliery. Musimy liczyć się z tym, że do hodowli będą próbowały przedostać się duże drapieżniki takie jak lisy, czy psy. Lisy ze względu na naturalne predyspozycje na pewno będą usiłowały podkopać się pod siatką woliery. Dlatego budując ogrodzenie woliery należy przewidzieć ten fakt i wkopać na głębokość około 50 cm pod ogrodzeniem metalową siatkę, bądź inną przeszkodę. Może to być np. betonowa płyta. Jeśli zastosujemy siatkę należy zastosować taką, aby była odporna na korozję. Najlepsza będzie ocynkowana i dodatkowo w otulinie z PCV.
Jeśli chodzi o grubość drutu to spokojnie wystarczy jeśli to będzie 1 mm. Ponieważ drapieżnik zacznie kopać w pewnej, możliwej do przewidzenia odległości (około 50 cm) od ogrodzenia, przeszkodę taką można wkopać na dwa sposoby: pionowo w dół bezpośrednio pod siatką ogradzającą wolierę pod kątem 45o, tak aby przeszkoda zaczynała wchodzić w ziemię bezpośrednio pod siatką i zagłębiała się po zewnętrznej stronie. My stosowaliśmy pierwszy wariant gdyż jest on zdecydowanie łatwiejszy w wykonaniu. Wystarczy wykopać wąski rowek na głębokość około 40-45cm. Łatwiejsze jest też ułożenie samej przeszkody, gdyż zawsze ułożona jest pionowo w dół. W przypadku drugiego wariantu trzeba by wykopać zdecydowanie szerszy dół, a i ułożenie przeszkody byłoby bardziej kłopotliwie.
Kolejnym etapem jest dobranie odpowiedniej siatki. Boki woliery powinny być wykonane z metalowej siatki o oczku 4 cm lub mniejszym. Grubość drutu minimum 1,2 mm, gdyż musi być ona wytrzymała na rozszarpanie zębami. Ważne jest to, aby drapieżnika jak najszybciej zniechęcić do prób dostania się do woliery. Skutecznym odstraszaczem będzie pastuch elektryczny. Kiedy zwierze się go dotknie dozna porażania impulsem elektrycznym o wartości napięcia kilku tysięcy wolt. Nie jest ono jednak niebezpieczne, gdyż natężenie prądu jest małe. Taki impuls jest dla zwierzęcia bardzo nieprzyjemny i na pewno przez jakiś czas od porażenia będzie unikało tego miejsca. Pastuch powinno się rozprowadzić w odległości około 30-50 cm od ogrodzenia po zewnętrznej jego stronie na wysokości około 20-30 cm. Tak aby najbardziej prawdopodobne było, że podczas próby zbliżenia się do ogrodzenia zwierzę przynajmniej otrze się o pastuch.
Niektóre psy potrafią wspinać się po siatce, dlatego ważne jest, aby uniemożliwić im dostanie się na górę woliery, która z reguły wykonana jest z siatki plecionej z sztucznych włókien. Kiedy pies wdrapie się na górę bez problemu rozszarpie siatkę i dostanie się do środka. Najlepszym sposobem jest zamontowanie po bokach woliery do góry pasa drutu kolczastego. Kiedy pies wspina się po siatce jego ruchy są już bardzo ograniczone i nie jest mu łatwo ominąć tak bolesną przeszkodę. Drut mocuje się w ten sposób, aby nieco wystawał za oś pionową ścianki do strony zewnętrznej. W ten sposób wdrapujący się pies wchodził będzie bezpośrednio pod drut.W celu ochrony przed atakami drobniejszych drapieżników takich jak tchórze, łasice dobrym sposobem jest rozlokowanie wzdłuż ogrodzenia pułapek żywołapnych. Dzięki temu możemy po złapaniu wywieźć schwytane zwierzę daleko od hodowli nie powodując jego unicestwienia. Niedopuszczalne jest stosowanie pułapek kaleczących zwierzęta. Są one niehumanitarne i prawnie zakazane.
W naszej hodowli postąpiliśmy jeszcze nieco inaczej. Otóż cały obszar naszej hodowli ogrodzony jest siatką o wysokości 220 cm. Grubość drutu wynosi 2,6 mm. Siatka ogrodzeniowa dodatkowo wkopana jest na 30 cm w ziemię. Pomiędzy tym ogrodzeniem a wolierami rozpłodowymi znajduje się przerwa około 1 m.
Woliery wychowawcze znajdują się w środku hodowli i oddalone są jeszcze dalej od jej ogrodzenia. Woliery te mają boki zbudowane z siatki o oczku heksagonalnym, lub inaczej siatki o oczku sześciokątnym. Mają one grubość drutu około 1 mm i dodatkowo powlekane są otuliną PCV. Natomiast woliery rodzinne mają do wysokości 1,5 m boki wykonane z siatki o grubym drucie. Wychodziliśmy z założenia, że w tych wolierach ptaki przebywać będą przez cały czas, również w zimie. Jak można się domyśleć właśnie zimą drapieżniki są najbardziej zdesperowane w poszukiwaniu pokarmu. Jeśli drapieżnik jakimś sposobem przedostałby się na teren hodowli to na pewno wtedy czuje on, że jest na obcym terenie i jest bardziej ostrożny w swoich działaniach. Trudno mu jest wtedy pokonywać kolejne przeszkody. Bezpośrednio do ogrodzenia hodowli na pewnym jego odcinku przylega duża woliera dla ptaków odchowanych. Jednak tutaj zabezpieczeniem jest oczywiście pastuch i drut kolczasty.
Tutaj głównie należy ukierunkować się na ochronę młodych przed szczurami, łasicami. Boksy w pomieszczeniach powinny być zbudowane z siatki o drobnym oczku aby uniemożliwić przechodzenie przez nie drapieżników. Natura drapieżników jest taka, że jeśli raz nie uda im się polowanie w naszej wolierze będą próbowały kolejnych podejść dopóki nie poczują, że czyha tu na nie niebezpieczeństwo. Dlatego też, wskazane jest również stosowanie klatek żywołapnych, które pozwolą nam na skuteczną walkę z takimi drapieżcami. Kolejnym ograniczeniem jest stosowanie trutek na szczury w postaci wysypki. Jest to bardzo niebezpieczne ze względu na fakt, iż poimo wszelkich starań zawsze może zdażyć się, że jedno ziarnko trucizny dostanie się do woliery. Wtedy na pewno będziemy mogli liczyć straty w hodowlii.
W zasadzie to powinno wystarczyć, bo zakładamy, że raczej nie ma możliwości, aby do środka dostał jakiś duży drapieżnik, który mógłby rozszarpać siatkę. Tak jak już wspomnieliśmy na początku tego artykułu. Opisane tutaj metody wynikają z naszego doświadczenie i według nas są najskuteczniejsze. Jednak należy pamiętać, że w różnych sytuacjach można trafić na innego przeciwnika w tej ciągłej walce, dlatego ostrożności nigdy za wiele.