Są to woliery dla bażnatów, w których młode bażanty przebywają mniej więc pomiędzy drugim a piątym tygodniem życia. Jest to okres szczególnie ważny dla młodych pisklaków, gdyż zwłaszcza w początkowym jego okresie podatne są one na wszelkiego rodzaju bodźce zewnętrzne. Zbyt niska, bądź zbyt wysoka temperatura może po prostu je zabić. Podobnie sprawa tyczy się opadów atmosferycznych. Jeśli młode zmokną może doprowadzić to do wyziębnięcia, a w konsekwencji do śmierci.
Jak wiadomo populacja bażantów w łowisku, w środowisku naturalnym ściśle zdeterminowana jest przez czynniki atmosferyczne. Jeśli warunki są sprzyjające (dni i noce są ciepłe, niewielka ilość opadów) ptaki mają doskonałe warunki do wzrostu. Jeśli natomiast rok jest mokry (występuje dużo opadów, dni i noce są chłodne), wśród młodych jest wiele upadków i ogólna populacja gwałtownie spada.
Szczególnie ważne jest więc odpowiednie zaprojektowanie woliery dla bażantów, gdyż musi ona składać się z dwóch części:
Na pomieszczenie inwentarskie można śmiało zaadaptować stary kurnik lub fragment pomieszczenia gospodarczego, jeśli takowe posiada się dostępne. Należy jednak pamiętać, że warunki sanitarne muszą być tam utrzymywane na wysokim poziomie. Uchroni to młode ptaki przed zapadaniem na choroby. Dlatego w zależności od tego ile planujemy odchowywać młodych w roku należy pomieszczenie podzielić (np. siatką do budowy wolier) na mniejsze tak, aby każdy kolejne mioty były od siebie oddzielone. Ma to na celu uniknięcia agresji starszych ptaków w stosunku do młodych. Odpowiednio także należy dobrać powierzchnię takiego boksu w stosunku do liczby przebywających w nim pisklaków. Młode bażanty przecież w okresie wzrostu posiadają duże zapotrzebowanie na pokarm pochodzenia zwierzęcego, dlatego w przypadku ewentualnego błędu w diecie unikniemy występowania wśród nich kanibalizmu.
Wbrew pozorom dobrze jest, kiedy budynek odchowalni bażantów musimy wybudować od podstaw. Jest to na pewno droższe rozwiązanie i bardziej pracochłonne, ale wtedy będziemy mogli zaplanować jego położenie w najbardziej odpowiednim miejscu. Najczęściej kurniki, chlewnie czy inne budynki inwentarskie, które można by zaadaptować na potrzeby hodowli, usytuowane są na skraju działki. Taka lokalizacja nie jest dla nas praktyczna, gdyż może to uniemożliwić dobudowanie do nich wolier. Najbardziej praktycznym jest rozwiązanie gdy z budynku inwentarskiego oprócz wyjść na woliery wychowawcze znajduje się przynajmniej jedno wyjść na wolierę dla ptaków odchowanych. Do tej woliery właśnie trafią ptaki po 4 miesiącu życia, aby tam wypierzyć się do naturalnej barwy i osiągnąć dorosłość. Bezpośrednie przejście z budynku inwentarskiego do tej woliery powoduje, że przegonienie ptaków odbywa się w sposób dla nich bezstresowy.
Posadzkę takiego pomieszczenia należy wysypać żółtym, czystym piaskiem, bądź wiórami drzewnymi będącymi odpadami np. z zakładów stolarskich. Praktycznie lepsze okazują się wióry drzewne, stanowią one mniejszy problem przy utylizacji. Nie są on jednak tak łatwe do pozyskania w odpowiednich ilościach jak piasek. W każdym boksie muszą znaleźć się lampy promiennikowe. Muszę one być zamontowane na wysokości około 30 cm, aby ich nagrzane obudowy nie parzyły ptaków, ale jednocześnie dawały im wystarczająco dużo ciepła. Młode bażanty posiadają tę miłą cechę, że same potrafią dawkować sobie ilość ciepła. Więc, jeśli lampa będzie znajdowała się za nisko to, będą usadawiały się dookoła niej tak, aby temperatura była optymalna. Nie ma ryzyka, że ptaki się przegrzeją.
Stosowane do oświetlenia w kurniku lampy nie powinny dawać zbyt jaskrawego światła, gdyż w literaturze światło takie podaje się jako jedną z przyczyn występowania kanibalizmu w stadzie. W okolicach lampy nie należy stawiać karmidła ani poidła gdyż może to w pewien sposób ograniczać możliwości ptaków w doborze optymalnego miejsca nagrzewania się. Z każdego z boksów w pomieszczeniu inwentarskim powinno znajdować się bezpośrednie wyjście na wybieg. Dobrze jest, gdy to wyjście jest tyle duże, aby umożliwiało spokojne nie tylko przechodzenie z boksu na wybieg, ale i przelatywanie. Według naszych obserwacji wynika, że przejście takie może mieć wymiary 50 x 50 cm, ale może też być większe. Piaskownica.
Wybieg stanowi nieodzowną część woliery wychowawczej. To tutaj młode powinny uczyć się poznawać środowisko naturalne. Tutaj zaczynają grzebać. Stąd konieczne jest zapewnienie im jak najlepszych warunków. Miejsce na wolierę/wybieg powinniśmy wybrać tak, aby znajdowało się tutaj nieco cienia, i dużo miejsc nasłonecznionych. Dobrze by było gdyby rosły już w niej jakieś krzaczki typu porzeczki, jakieś małe drzewka, świerczki. Nie może też się obyć bez trawy, najlepiej młodej. Zapewni ona ptakom dużo soczystego pokarmu. Naturalną metodą na pozbycie się pasożytów żyjących w ptasich piórach i w skórze są kąpiele piaskowe. Tego właśnie pióra bażanta bardzo potrzebują. Należy zatem zadbać o to by w wolierze nigdy nie zabrakło sypkiego piasku. Dobrze jest, gdy taki piasek znajduje się w odpowiednio do tego przygotowanym miejscu. Takie miejsce robimy na kształt piaskownicy, której boki zbudowane są np. z desek i całość zagłębiona jest w ziemi. Ptaki podczas kąpieli piaskowych bardzo rozsypują piasek. Jeśli nie zastosujemy podobnego rozwiązania po krótkim czasie piach rozsypany będzie po całej wolierze. Z wiekiem młode będą coraz częściej spędzać noce na zewnątrz. Stosowanie promienników będzie im już wtedy niepotrzebne. Mimo to nadal podatne będą na opady. Dlatego w samej wolierze powinien znajdować się daszek, pod którym na wypadek deszczu, młode będą mogły się schować. Pod daszkiem można będzie również wykładać pokarm. Powierzchnia daszka nie jest ściśle określona, ale uzależniona jest od ilości ptaków w wolierze. Z naszego doświadczenia wynika, że wystarczy daszek około 1 m2/25 sztuk młodych bażantów. Ważne jest, aby stanowił on dobrą ochronę przed deszczem nawet podczas silnych, wietrznych ulew.W wieku około 2 miesięcy, gdy młode bażanty mają już swoje pełne szare (młodociane) wypierzenie, zaczynają one poszukiwać miejsca noclegu na gałęziach. Konieczne jest więc, aby w wolierze znajdowały się też jakieś grube konary na wysokości od 0,5-1,5 metra. Jeśli nie rosną tam grube drzewa trzeba umocować kilka zciętych konarów na podanej wysokości. Mogą one być okorowane (co na pewno przedłuży ich żywotność), ale lepsze są nie okorowane. Wynika to z naszych z obserwacji. Pazury bażanta nie są tak dobrze chwytne jak na przykład u ptaków żyjących na drzewach, przez co łatwiej im jest trzymać się żerdzi, gdy jest ma ona powierzchnię chropowatą. Zresztą łatwo domyśleć się też, że w naturalnym środowisko ptaki znajdują tylko nie okorowane, najczęściej żywe konary. Daszek.
My stosujemy głównie konary akacjowe. Akacje ma bardzo trwałe i twarde drewnom, dzięki czemu nie ma obawy, że załamie się ona nawet pod dużym obciążeniem. Dodatkowo istotną sprawą jest aby nie mocować konarów bezpośrednio nad znajdującym się w wolierze krzakami, gdyż jak wiadomo ptasi pomiot zawiera bardzo dużą ilość azotu co ma działanie niszczące dla roślin. Tak jak przy budowie każdej zagrody dla zwierzyny drobnej ważnym jest odpowiednie zabezpieczenie woliery przed drapieżnikami. Z oczywistych względów nie trzeba obawiać się tutaj ataków ze strony ptaków drapieżnych. Ochrona w postaci siatki skutecznie osłoni naszą hodowlę nawet przed najbardziej niebezpiecznymi latającymi drapieżcami. Zdecydowanie trudniejsza jest jednak ochrona woliery przed inwazją drapieżnych ssaków. Sposobów na zabezpieczenie woliery jest wiele, ale trudno o taki, który zapewniły nam 100% bezpieczeństwa. W artykule Zabezpieczenie wolier przed atakami drapieżników opisaliśmy naszą metodę, która do tej pory okazała się skuteczna. Zapraszamy do lektury.